مقایسه میزان تأثیرپروستاگلندین e۲ خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا بر القای سقط

مقدمه: برای القای سقط از روش های گوناگون طبی و جراحی استفاده می شود. پروستاگلندین ها به اشکال مختلف، مانند قرص واژینال، ژل، تزریق داخل آمنیونی و خارج آمنیونی، کاربرد دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر پروستاگلندین e2 خارج آمنیونی با اکسی توسین با دوز بالا در القای سقط طراحی گردید. روش بررسی: در این مطالعه60 زن مراجعه کننده جهت القای سقط به بیمارستان شهید صدوقی یزد طی سال 1387-1386 به روش در دسترس، انتخاب و براساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه 30 نفره پروستاگلندین e2 خارج آمنیونی و اکسی توسین با دوز بالا تقسیم شدند. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازآزمونهای آماری دقیق فیشر و کای دو استفاده گردید. نتایج: در مقایسه تأثیر روش القای سقط میزان موفقیت در گروه درمانی پروستاگلندین بیشتر بود (014/0=p)، همچنین میانگین زمان القای سقط در روش پروستاگلندین کوتاه تر بود (0001/0=p). میانگین زمان القای تا سقط در هر دو گروه، در جنینهای مرده کوتاه تر از جنینهای زنده بود، [در گروه پروستاگلندین(001/0=p) و در گروه اکسی توسین (011/0=p)]. میزان بروز عوارض ناشی از درمان تفاوت معنادار آماری نداشت. در هر دو گروه، میانگین زمان القای سقط در سن حاملگی 14-12 هفته طولانی تر از هفته های 11-8 و 19-15 بوده که در گروه پروستاگلندین این تفاوت معنادار بود (001/0=p). نتیجه گیری: استفاده از روش پروستاگلندین e2 خارج آمنیونی در القای سقط مؤثرتر از اکسی توسین با دوز بالا بوده و با کوتاه کردن زمان القایی سقط و کاهش نیاز به کورتاژ می تواند سبب کوتاه تر شدن زمان بستری، کاهش هزینه ها و افزایش رضایتمندی بیماران گردد.